[ နိဒါန္း ]
သူ႔ကို ဘာစီးပြားေရးလုပ္သလဲ ေမးလွ်င္ သူ႔မွာျပစရာမ်ားစြာ ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ယင္းတို႔အားလံုးမွာ အေပၚယံမွ်သာ။
တကယ္ေငြ၀င္ေသာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမဟုတ္။
လူေတြမသိေသာ စီးပြားေရးႀကီးတစ္ခု သူ႔မွာ ရွိေန၏။
တကယ့္ေငြ၀င္လမ္းမွာလည္း ထိုစီးပြားေရးမွသာ ျဖစ္၏။
အင္မတန္ထူးဆန္းေသာ စီးပြားေရး။
ထိုစီးပြားေရးအား `ဖား´ စီးပြားေရး ဟုေခၚ၏။
ထူးဆန္းသြားပါသလား။
ဖားေတြကို အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ေနျခင္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။
သို႔ေသာ္ ဖားအေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ေနသူကပင္ သူႏွင့္ အႏိႈင္းခံရလွ်င္ ေအာ့ႏွလံုးနာလြန္းလို႔ လက္မထိုးပဲ ေ၀့ါကနဲ ထိုးအန္မိလိမ့္မည္ျဖစ္သည္။
သူ႔ဖားက သက္ရွိသတၱ၀ါမဟုတ္။ တင္စားေျပာဆိုျခင္းဟု ဆိုရမည္လား။
နာမည္အျပည့္အစံုေျပာရလွ်င္ ေဖာ္လံဖားစီးပြားေရးဟု ေခၚရလိမ့္မည္ ထင္၏။
ဘေၾကာင့္တုန္း။ သူ႔နာမည္ကိုက ေဖာ္လံဖားဟု ေခၚပါသည္။
အဲဒီ ေဖာ္လံဖားဆိုေသာ စကားကို သတင္းစာဆရာႀကီးတစ္ေယာက္က တီထြင္ခဲ့ေၾကာင္း မွတ္သားရဘူးသည္။
က်ေနာ့္စိတ္ထင္ သူ႔ကိုမ်ား ႀကိဳျမင္ၿပီး တီထြင္ေပးခဲ့သလား ထင္မိပါသည္။
ေဖာ္ - လံ - ဖား။ ထိုစကားမ်ားသည္ သံုးလံုးထဲႏွင့္ အင္အားရွိလွသည္။
ထိုစကားႏွင့္ ႏိႈင္းစရာ တျခားစကားလံုး ရွာလို႔ မေတြ႕ခဲ့။
သာေပါင္းညာစား .... ဒါကက်ေတာ့ ေျပာခ်င္သည့္အဓိပၸါယ္ မတိက်ဘူး ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
သာကူး .... ဒါက်ေတာ့လဲ ေပ်ာ့သည္။
သာရာစီး .... ဒါလဲ လိုရင္းအဓိပၸါယ္ အတိအက်မေရာက္။
ဆဲေရးသည္လည္း မဟုတ္ပါဘဲႏွင့္ တကယ္နင့္ကနဲ ထိသြားေအာင္ ထိုစကားသံုးလံုးကသာ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါ၏။
ေဖာ္ - လံ - ဖား။
အဆီႏွင့္ ၀င္းေနေသာ သူ႔မ်က္ႏွာ ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲႀကီးက အသက္မပါေသာ အၿပံဳးကို ခ်ိတ္ဆြဲထားကာ အခြင့္အေရးတစ္ခုခု ေပးစြမ္းႏိုင္သူအား ေခါင္းလ်ဳိးရိုက်ိဳးျပစဥ္တိုင္း၌ ျမင္ရသူရင္ထဲ ထိုစကားတစ္ခြန္းေပၚလာၿမဲျဖစ္ပါသည္။
ေဖာ္လံဖား။ သူ႔မွာ ဘာအရည္အခ်င္းမွ် မရွိ။ ေဖာ္လံဖားတတ္ျခင္းတစ္ခုသာ ရွိ၏။
ေဖာ္လံဖား။ သူ႔မွာ ဘာခံယူခ်က္မွ မရွိ။ ကိုယ္က်ဳိးသီးသန္႔လိုအပ္ခ်က္အတြက္ ေဖာ္လံဖားတတ္ျခင္းသာ ရွိ၏။
ေဖာ္လံဖား။ သူ႔မွာ ဘာမာနမွ် မရွိ။ သာရာဘက္သို႔ တမုဟုတ္ခ်င္းေျပးကူးကာ ေဖာ္လံဖားျခင္းကိုသာ လုပ္တတ္သည္။
သို႔ေသာ္ ဘယ္သူ ဘာေျပာခ်င္ၾကသနည္း။ သူကား ခ်မ္းသာသည္။
သူမ်ားတကာ တစ္သက္လံုးကုန္းရုန္းလုပ္မွ အႏိုင္ႏိုင္ရွာရေသာ ပိုက္ဆံကို သူက တစ္လေလာက္ႏွင့္ သံုးျဖဳန္းပစ္ႏိုင္၏။
ဒီ့အတြက္ သူ႔ဘက္က ျပန္ေပးရသည္ကျဖင့္ တစ္ခုတည္း။
ေဖာ္လံဖား ျခင္းမွ်သာျဖစ္၏။
အခြင့္အေရးသာ ရမယ္ဆိုလို႔ကေတာ့ ...
ေနပူႀကီးမွာ ေဂါက္အိတ္ႀကီးလိုက္ထမ္းေပးရမလား? ရသည္။
ေလယာဥ္ကအဆင္း ဘာမွမေလးေသာ အိတ္ကို ရုပ္ဆင္းပ်က္ေလာက္ေအာင္ အတင္းလုကိုင္ေပးရမလား? ရသည္။
ထီးေတာ္မိုးရ မိုးရ။ သူရာေရေတာ္ ဆက္ရ ဆက္ရ။ ေနာက္ဆံုး တိတ္တိတ္ကေလးျဖင့္
`ဆရာ ဟုိမွာ အသစ္ကေလးေတြ ေရာက္သတဲ့´
ဆိုတာမ်ဳိး အက်ဳိးေတာ္လည္း ေဆာင္တတ္ေခ်ေသး၏။
ဘယ္သူ႔ကို ေတြ႔လိုက္သည္ျဖစ္ေစ၊ ဆရာေခၚဖို႔ သူ၀န္မေလး။ အဘေခၚဖို႔ ၀န္မေလး။
ေႀသာ္ ေမ့သြားလို႔။ သူ႔ကို အခြင့္အေရးေပးႏိုင္သူမ်ားကိုသာ ဆရာ (သို႔) အဘ ဟု ေခၚပါသည္။
သူ႔ဆီကမ်ား အကူညီတစ္ခုခု မေမွ်ာ္လင့္ေလႏွင့္။ ကိုယ့္ထက္ မိုးထိုးေလာက္ေအာင္ အသက္ႀကီးေနေပ့ေစဦး။ ငါႏွင့္ ကိုင္ကာ တုတ္ခ်င္တုတ္တတ္၏။
အထက္ဖားေအာက္ဖိ လူစားမ်ဳိးပင္တည္း။
သူ႔လက္ေအာက္သာ ေရာက္လို႔ကေတာ့ ငရဲျပည္က ယမမင္းသည္ပင္ သူ႔ေလာက္ သေဘာထား မဆိုးဟု ထင္သြားေလာက္ေပသည္။
ဒီေလာက္ဆိုလွ်င္ျဖင့္ သူ႔အေၾကာင္း အၾကမ္းဖ်ဥ္းေတာ့ ခန္႔မွန္းႏိုင္ေလာက္ေပၿပီ။
ဘယ္လိုလဲ? ခ်စ္ၾကသည္လား?
ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ မခ်စ္လည္း ဘာမွ မျဖစ္ပါ။ သူကလည္း ခင္ဗ်ားတို႔ကို မခ်စ္ပါ။
ခင္ဗ်ားတို႔ကိုမွ မဟုတ္၊ ဘယ္သူ႔မွကို သူမခ်စ္။ သူခ်စ္တာ သေ၀ထိုး င ၀ဆြဲ ဟု စာလံုးေပါင္းေသာ အရာတစ္ခုသာ ရွိ၏။
ထိုအရာကိုလြယ္လင့္တကူေပးႏိုင္မည့္ အခြင့္အေရးကို သူေမွ်ာ္သည္။ ထိုသို႔ အခြင့္အေရး ေပးႏိုင္မည္ (ထင္ေသာသူ) ကို မ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးသည္။ ေျပးကပ္သည္။
ထိုလူမ်ဳိးကျဖင့္ ရင္၀ကို ေဆာင့္ကန္ေဆာင့္ကန္ သူက ၿပံဳးေနမွာပဲ။
ဒီအတြက္ သူ႔ကို ေ၀ဖန္မည္လား? ကိုယ္ယံုၾကည္ရာကို မွန္တယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူတားတား လုပ္မွာဘဲဟုပင္ အသံေကာင္းဟစ္လိုက္ေလဦးမည္။ သူယံုၾကည္သည္က ဘာလဲ?
ပိုက္ဆံ ျဖစ္ပါသည္။
အခြင့္အလမ္း ျဖစ္ပါသည္။
တစ္ကိုယ္ေရ ေကာင္းစားေရး ျဖစ္ပါသည္။
သူ႔မွာ ဘက္မရွိ။ ခြန္အားအျပည့္ဆံုးဘက္မွေနမည္ဟု သူက်ဴးရင့္ေလ့ရွိသည္။
ယခုက စ၍ သူ႔အေၾကာင္းလ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္မ်ားအား ေျပာျပပါေတာ့မည္။ ႏွာေခါင္းရံႈ႔၊ ႏႈတ္ခမ္းရႊဲ႕၊ မ်က္ႏွာမဲ့ကာ နားဆင္ေတာ္ မူၾကပါကုန္။
သြန္းေနစိုး Thorn Nay Soe
0 comments:
Post a Comment