''ခင္ဗ်ား ဘာလုပ္ေနလဲ၊ ကြၽန္ေတာ္ေတာ့ ဘာလုပ္ စားရမွန္း မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ'' ဆိုတဲ့ စကားဟာ အခု ႏွစ္ပိုင္းေတြအတြင္း မေတြ႕ျဖစ္တာ နည္းနည္းၾကာၿပီ ျဖစ္တဲ့ လူလတ္ပိုင္း မိတ္ေဆြ အခ်င္းခ်င္း ျပန္ေတြ႕ျဖစ္ရင္ မပါမျဖစ္တဲ့ စကားတစ္ခြန္းလို ျဖစ္လာပါတယ္။
မွန္ပါတယ္။ လူလတ္တန္းစားေတြ ဂြင္(ခြင္)ပ်က္ ေနတာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အနည္းဆံုး ဆင္းရဲသားက မရွက္ မေၾကာက္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရရာ အလုပ္လုပ္စားခြင့္ ရႏိုင္တယ္။
ကာယအားသံုး အေႏွးယာဥ္လုပ္သား၊ အထမ္း သမားလုပ္ဦးေတာ့ ျပန္တမ္းဝင္အရာရွိ လစာေလာက္ေတာ့ မက်။ စည္ပင္စည္းကမ္းေဖာက္ၿပီး လမ္းေဘး ေစ်းသည္လုပ္၊ ႀကံဳသမွ်ရင္ဆိုင္၊ သင့္သလိုေျဖရွင္း၊ တစ္လစာရင္းခ်ဳပ္ရင္ ညႊန္ခ်ဳပ္လစာေလာက္ေတာ့ ေအးေဆး။ အျမင့္ဆံုးလူတန္းစာကလည္း အခုထက္ထိ ခ႐ိုနီ ေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး စားကြက္ေတြ ရွာႏိုင္တုန္း။ ေဘးပန္း အေနနဲ႔လုပ္တဲ့ ကားဝယ္ေရာင္းမွာ သန္းေထာင္ေက်ာ္ တန္ကားေတြ ႏွစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ ျဖစ္ကုန္လို႔ မြဲမသြား။ သိန္းႏွစ္ရာေလာက္နဲ႔ ဝယ္ထားတဲ့ ေျမကြက္ေတြက ႏွစ္ေထာင္မက ျဖစ္ကုန္လို႔ ဒူးနံ႔ေန႐ံုသာ။
ဆိုက္ကားလည္း မနင္းႏိုင္၊ ခ႐ိုနီႏွင့္လည္း မေပါင္းႏိုင္တဲ့ လူလတ္တန္းစား အမ်ားစုမွာေတာ့ တကယ့္ကို ဂြက်က် ျဖစ္ေနခဲ့တာ ၾကာပါေပါ့။ ဒီေနရာ မွာ အထက္လႊာအားလံုး ခ႐ိုနီနဲ႔ေပါင္း ပိုႀကီးပြားလာတယ္လို႔ေတာ့ လံုးဝမဆိုလိုပါ။ တကယ့္ ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုး ႀကီးပြားလာသူေတြ၊ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ခ်မ္းသာလာသူေတြ၊ မိဘလက္ငုတ္လုပ္ရင္း ပိုတိုးတက္ လာသူေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒးပါ။
ဒါေပမဲ့ လူလတ္တန္းစားလို႔ သတ္မွတ္ႏိုင္တဲ့ အလႊာထဲက အမ်ားစုအတြက္ေတာ့ ရွိစုမဲ့စုအထုပ္ကေလး တစ္ေန႔တစ္ျခား ပြန္းပါးလာေနခဲ့ရပါၿပီ။ ဥပမာ တစ္ခါက ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ဂ်ီဒီအိုင္ဆင္း အင္ဂ်င္နီယာ တစ္ေယာက္ အစိုးရအလုပ္က ထြက္ၿပီး သေဘၤာတက္ သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က လုပ္တတ္တဲ့ပံုစံအတိုင္း ဂ်ပန္မွာ ခုန္ဆင္းေနရစ္လို႔ အိုဗာစေတးနဲ႔ ရရာအလုပ္ လုပ္ ေငြရွာၿပီး ငါးႏွစ္ေလာက္အၾကာ ၂ဝဝဝ ခုႏွစ္ ေလာက္မွာ သူျပန္ေရာက္လာပါတယ္။
သူ ဘာလုပ္စားမလဲလို႔ တိုင္ပင္ဖူးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က ၉၉ စီးပြားပ်က္ကပ္အၿပီး ႐ုပ္ျပ ထြက္ေဝေရး လုပ္ရင္း အရင္းျပဳတ္လို႔ ငုတ္တုတ္ထိုင္ ေနရခ်ိန္ဆိုေတာ့ သူ႕လည္း လမ္းမညႊန္ရဲပါ။ ဒါနဲ႔ပဲ သူခမ်ာလည္း ႏိုင္ငံျခားျပန္တို႔ ထံုးစံ ကားဝယ္ေရာင္း ေလးတစ္ဖက္ကလုပ္ရင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလး ဖြင့္ လွစ္ၾကည့္တယ္။ ဆိုင္ဖြင့္ခြင့္ ပါမစ္အသစ္က မလြယ္တာမို႔ ဆိုင္ေဟာင္းေလးတစ္ခုရဲ႕ လိုင္စင္နဲ႔ ပစၥည္းေဟာင္းေတြကအစ ေစ်းျဖတ္ဝယ္ၿပီး ဖြင့္တာပါ။ မၾကာပါဘူး ပတ္ဝန္းက်င္က အင္အားႀကီး ဆိုင္ခြဲကို မယွဥ္ ႏိုင္တာနဲ႔ သူ႕ဆိုင္ေလး ရပ္တန္႔လိုက္ရပါေတာ့တယ္။
အဲဒီတုန္းက ကားေစ်းကလည္း အရမ္းႀကီး မတက္ေသးပါဘူး။ ဆူပါစလြန္း ၉၇ မွ သိန္းအစိတ္ ေလာက္ေပးရခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းလည္း စိတ္ပ်က္ကာ ရွိတဲ့ကားေလး ျပန္ေရာင္းၿပီး ႏိုင္ငံျခားပဲ ျပန္ထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါတယ္။ ဂ်ပန္ကိုေတာ့ ျပန္ေရာက္ဖို႔ မျဖစ္ ႏိုင္ေတာ့လို႔ ဥေရာပဘက္သြားလုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားပါတယ္။ ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေထာက္အထား မခိုင္လံုလို႔ Reject ထိၿပီး ျပန္လာရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ေတာ့ ဆူပါစလြန္းက သိန္းတစ္ရာေလာက္ ျဖစ္သြား ၿပီေလ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ စကၤာပူကိုပဲ ထြက္သြားေတာ့တယ္လို႔ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာေပမယ့္ ဂ်ပန္မွာ ရရာအလုပ္ လုပ္ခဲ့တာမို႔ စကၤာပူမွာ သူအဆင္ေျပႏိုင္ပါ့မလား။ ကိုယ္က ၾကားထဲက ေတြးပူမိေသးတယ္။ လူခ်င္း အဆက္အသြယ္ ျပတ္သြားခဲ့ၿပီး မေန႔ တစ္ေန႔ ၂ဝ၁၂ ဇူလိုင္လထဲမွာေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျပန္ဆံု မိပါတယ္။ ဆူပါ႐ုဒ္တကၠစီတစ္စီး ေမာင္းလ်က္နဲ႔ပါ။ တကၠစီႏွစ္စီး ေထာင္ထားတယ္တဲ့။ ဒ႐ိုင္ဘာမလာလို႔ ကိုယ္တိုင္ေမာင္းလာတာတဲ့။ မ်က္စိမ်က္ႏွာက သိပ္ မေကာင္းလွဘူး။
ကားပါမစ္ေပၚလစီ အဆင့္ဆင့္အေၾကာင္းေျပာရင္း သူ ညည္းရွာတယ္။ ႐ိုက္ခ်က္က ျပင္းလိုက္တာဗ်တဲ့။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အခု ေမာင္းလာတဲ့ ၈၈-၉ဝ ထုတ္ ဆူပါ႐ုဒ္ CE 96 သိန္းႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ ေပးဝယ္ ခဲ့ရတာတဲ့။ အခု ရန္ကုန္မွာ ၉၂ ေမာ္ဒယ္လ္ထက္ ႏွိမ့္ ရင္ မထားေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ သတင္းထြက္ေနေတာ့ ဘယ္လို လုပ္ရပါ့ဆိုၿပီး ေသာကေရာက္ေနရွာရဲ႕။ အေဟာင္းႏွစ္စီး ေရာင္းလိုက္လို႔မွ တစ္စီး ျပန္ရပါ့ မလား။ ကုမၸဏီႀကီးေတြရဲ႕ တကၠစီေတြကလည္း ရွိလာ ဦးမွာဆိုေတာ့ ဘာဆက္လုပ္စားရပါ့မလဲလို႔ ညည္းတြား ေနျပန္ပါေတာ့တယ္။
အဲ့ဒီလိုမ်ဳိးပဲ ႏိုင္ငံျခားသြား အလုပ္လုပ္ ျပန္လာၿပီး ျမန္မာျပည္မွာ လုပ္စရာ မရွိတဲ့အဆံုး တကၠစီသမား တစ္ပိုင္း ျဖစ္သြားၾကတာ ကြၽန္ေတာ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာတင္ မနည္းလွပါဘူး။ အဲဒီအထဲမွာ ပညာတတ္ေတြလည္း ပါေလရဲ႕။ အမ်ားစုက အျပင္သြားၿပီး မိသားစုစားဝတ္ ေနေရးအတြက္ ရရာလုပ္ၿပီး ေငြပဲ အဓိက ရွာခဲ့ၾကရတဲ့ အက်ဳိးဆက္ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။
အျပင္မထြက္ဘဲ ျပည္တြင္းမွာပဲ ကုပ္ကပ္ေနၿပီး ႐ုန္းကန္ရတဲ့ လူေတြကေကာ ေကာင္းကံေထာက္မသူ တခ်ဳိ႕ကလြဲရင္ ဟိုဟာေကာင္းႏိုး ဒီဟာေကာင္းႏိုးနဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးစီးပြားေရးထဲက ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ပါဘူး။ စားဝတ္ေနေရး မေျပလည္လို႔ ႀကံရာမရ တစ္ေယာက္ ေယာက္က အိမ္ေရွ႕မွာ မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ေရာင္းလို႔ အထိုက္အေလ်ာက္ အဆင္ေျပသြားတာ ျမင္တာနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ေတြပဲ အလွ်ဳိလွ်ဳိ ထြက္ လာတတ္တာ အဲဒါ မုန္႔ဟင္းခါးစီးပြားေရးပါပဲလို႕ တစ္ခါက ဖတ္ဖူးလို႔ ေျပာတာပါ။ တစ္ေယာက္လုပ္ရင္ လိုက္လုပ္တတ္ၾကတာ ျမန္မာ့သဘာဝလို႔ပဲ ေျပာရ ေလမလား။
ကားနဲ႔ပတ္သက္ရင္ကိုပဲ ျမန္မာမီနီ/QQ ခ်ယ္ရီေတြ ဝင္မလာခင္က ပံုေသဝင္ေငြရဖို႔ CNG တကၠစီ တစ္စီးေထာင္ခ်င္ရင္ အနည္းဆံုးသိန္း (၁၅ဝ) ကေန (၂ဝဝ) ေလာက္သံုးပါမွ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းလြယ္ကူတဲ့ ကားေဟာင္းတစ္စီးရပါတယ္။ ကားေဟာင္းလဲလွယ္ ပါမစ္ေပၚလာသလို ျပည္တြင္းတပ္ဆင္မီနီေကာ တ႐ုတ္က ဝင္တဲ့ခ်ယ္ရီေကာ ေပၚလာေတာ့ ဆီစားသက္သာလို႔ တကၠစီဆြဲ အဆင္ေျပတယ္ဆိုၿပီး ဝိုင္းဆြဲလိုက္ၾကတာ သိန္း (၁၃ဝ-၁၄ဝ)အထိ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ တျခား ဘာမွ မလုပ္တတ္တဲ့ လူလတ္တန္းစား ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား အဲဒီေစ်းနဲ႔ဝယ္ၿပီး တကၠစီလုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တကၠစီဆြဲရင္ မ်က္ႏွာပန္းအလွလို႔ အံုနာေတြက အဲဒီ ကားေလးေတြကို ၾကဴၾကဴသင္းေလး တဲ့။ မနာလိုတဲ့ တျခားတကၠစီေမာင္းသူတစ္ခ်ဳိ႕ကေတာ့ ငါတို႔ေစ်းကြက္ ကို ဝင္ဖဲ့ေနတဲ့ ဝက္ပုေတြတဲ့။
မၾကာပါဘူး၊ ဘယ္သူမဆို ၂ဝဝ၇ ေမာ္ဒယ္ အထက္တင္သြင္းခြင့္လည္း ရလာေရာ ၾကဴၾကဴလည္း မသင္းႏိုင္ေတာ့ျပန္ပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ဆို ခ်ယ္ရီ QQ တကၠစီ ဆြဲလက္စ ကားကို ၆ဝ/၇ဝ ေလာက္နဲ႔ ခ်ေရာင္းတယ္လို႔ ေတာင္ ၾကားရတယ္။ အသစ္ကို သိန္း (၈ဝ)ေလာက္နဲ႔ ရေတာ့မယ္ဆိုတာကိုး၊ ခ်ယ္ရီဆိုဒ္ ဂ်ပန္ကားေသးေသး ေလးေတြ ဝင္လာေတာ့လည္း သိန္း ၁ဝဝ/၁ဝဝ ေက်ာ္ ဝန္းက်င္နဲ႔ ေနာက့္ဆို ဒီထက္ ေစ်းက်ဦးမယ္ မွန္းၾက ျပန္ၾကတယ္ေလ၊ ေရရွည္မွာလည္း ဂ်ပန္ကားနဲ႔ တ႐ုတ္ကား ကြာလတီက အသိသာႀကီးရယ္။
အေျခအေနကေတာ့ တကၠစီကားသစ္ေလးတစ္စီး သိန္းတစ္ရာနဲ႔ ရင္းႏွီးလုပ္ကိုင္တဲ့ သူတခ်ဳိ႕ခမ်ာလည္း လပိုင္းအတြင္းမွာပဲ သိန္းဆယ္ခ်ီ ဆံုး႐ံႈးႏိုင္ၿပီး မေရရာ တဲ့ စီးပြားေရးဝန္းက်င္နဲ႔ ရင္ဆိုင္ၿမဲ ရင္ဆိုင္ေနရတာပါပဲ။
တစ္ခါေတာ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္က လာၿပီး တိုင္ပင္တယ္။ သိန္းႏွစ္ရာေလာက္ မိဘက ထုတ္ေပးႏိုင္ တယ္။ အင္တာနက္ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ ဖြင့္ရ ေကာင္းမလားလို႔တဲ့၊ ကြၽန္ေတာ္က ကြန္ပ်ဴတာဟာ့ဒ္ဝဲလ္ေလး ဘာေလး နည္းနည္းပါးပါး သိတယ္ဆိုၿပီး လာတိုင္ပင္ တာပါ။ ေနရာအဆင့္သင့္ ရွိလားဆိုေတာ့ မရွိ။ ေကာင္းမယ္ထင္တဲ့ လမ္းမတန္းတစ္ေနရာရာ လိုက္ငွားရမွာ တဲ့။ အေျဖက ကြၽန္ေတာ့္မွာ အသင့္ရွိၿပီးသားပါ။ ဒါေပမဲ့ ပိုေလးနက္ေအာင္ ရင္းႏွီးတဲ့ အသိမန္ေနဂ်ာရွိတဲ့ အင္တာနက္ဆိုင္ႀကီး တစ္ဆိုင္ဆီ ေခၚသြားလိုက္ပါ တယ္။
ပိုင္ရွင္ လံုးဝနီးပါး မ်က္ႏွာလႊဲထားရတဲ့ မန္ေနဂ်ာက မျခင္းမခ်န္ ရွင္းျပပါတယ္။ သူ႕အေျပာက အင္တာနက္ဆိုင္ေတြရဲ႕ ေရႊေခတ္ ကုန္သြားပါၿပီ တဲ့၊ ခုမွလာၿပီး ေနရာကအစ လိုက္ရွာရင္ လမ္းမတန္းမွာ အိမ္ေစ်းေတြ တက္လြန္းလို႔ အခန္းငွားခေတြကလည္း ေခါင္ခိုက္ေနတဲ့အေၾကာင္း၊ လစဥ္ဝင္ေငြကေတာ့ မေရမရာ၊ ႏိုင္ငံျခားကို ဖုန္းေခၚေပးတာ တရားမဝင္ဘူးဆုိလို႔ ဝင္ေငြက်ေန လို႔ ဂိမ္းသမားေတြနဲ႔ အားျဖည့္၊ တစ္ခါ ဂိမ္းသမား မ်ားျပန္ေတာ့ ဆူညံဆဲဆိုတတ္လြန္းလို႔ အြန္လိုင္းသံုးတဲ့ မိန္းကေလးပရိသတ္က ေလ်ာ့သြား၊ နက္ဝပ္မေကာင္း တာက ပံုမွန္ျပႆနာ၊ အခုေနာက္ဆံုး (၂)သိန္းဖုန္းနဲ႔ အင္တာနက္သံုးလို႔ ရသြားေတာ့ ေဖာက္သည္က ထပ္ေလ်ာ့နဲ႔၊ ဒါေတာင္ အခု မီးစက္မေမာင္းရလို႔ နည္းနည္း ခံသာေနတာဆိုၿပီး ဇာတ္စံုရွင္းျပပါတယ္။
ဆိုင္ထဲက ျပန္ထြက္လာၾကရင္း လိုက္ပို႔တဲ့ မန္ေနဂ်ာက လမ္းမတစ္ဖက္ျခမ္းက လွည္းေလးနဲ႔ ၾကက္ကင္ေရာင္းသူကို ျပရင္း ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ အဲဒီ ၾကက္ကင္ေရာင္းတဲ့သူက ညေနဘက္ေလးတင္ေရာင္းတာ သူနဲ႔က်ဳပ္ဆိုင္ တစ္ေန႔ဝင္ေငြခ်င္းယွဥ္ရင္ သူကေတာင္ မ်ားဦးမယ္တဲ့၊ ၾကည့္ရတာ သူ႕အံုနာက ကြန္ပ်ဴတာေတြ ေရာင္းပစ္ၿပီး ဆိုင္ျဖဳတ္ရင္ သူကိုယ္တိုင္ ၾကက္ကင္ထြက္ေရာင္းခ်င္ေနတဲ့ပံု။
ကြၽန္ေတာ့္ခ်ာတိတ္က ေျပာေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူက နက္ဝပ္ဂိမ္းဆိုင္ဖြင့္ခ်င္တာ အေမက ကေလးေတြ ပ်က္စီးေစလြန္းလို႔ သေဘာမတူလို႔ တဲ့၊ ဒီလို ပါပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူမ်ဳိးထဲမွာ တခ်ဳိ႕က ကိုယ္ပိုက္ဆံ ရ႐ံုနဲ႔ ေျပလည္တာမ်ဳိး မလုပ္ခ်င္တာေတြ ရွိပါတယ္။ သမၼာအာဇီဝလို႔ မသတ္မွတ္တတ္ၾကဘူး။ ဂိမ္းဆိုင္ေတာင္ မဖြင့္ေစခ်င္တာဆိုေတာ့ ဘီယာဆိုင္တို႔၊ တည္း ခိုခန္းတို႔၊ ကာရာအိုေကဆိုင္၊ အႏွိပ္ခန္းတို႔ေတာ့ စကားထဲ တာင္ ထည့္ေျပာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ခက္တာက အဲဒါ မ်ဳိးကမွ ပိုက္ဆံရတယ္လို႔ ေျပာၾကတာပဲ။ သိတဲ့အတိုင္း ဒါမ်ဳိးကလည္း လုပ္ခ်င္တိုင္း လြယ္လြယ္လုပ္လို႔ ရတာမွ မဟုတ္တာ။ လုပ္ျပန္ရင္လည္း ပိုင္ရာဆိုင္ရာေတြကို ပံုမွန္ပူေဇာ္ပသရ၊ စ႐ိုက္ေပါင္းစံုကို သည္းခံရ၊ ကိုယ့္ ေရွ႕မွာတင္ ဆင္းရဲသူမိန္းကေလးေတြ ပ်က္စီးမွာကို မ်က္ႏွာလႊဲထားရနဲ႔၊ ၿပီးေတာ့ ေလးညိႇဳ႕သံလည္း နားစြင့္ရင္း ေညာင္သီးစားရတာမို႔ ေတာ္႐ံု ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း လုပ္စားခ်င္တဲ့ သူေတြက စိတ္မကူးခ်င္ၾကဘူး။
အသိတစ္ေယာက္ကေတာ့ ၂ သိန္းတန္ဖုန္း မထြက္ခင္ ႀကိဳတင္ေမွ်ာ္မွန္းၿပီး ဖုန္းဆိုင္ေလး ဖြင့္ခဲ့တယ္။ တကယ္လည္း အခ်ိန္ေရာက္ေရာ ဆင္းမ္ကတ္ တစ္ဆင့္ ျပန္ေရာင္းခြင့္က အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျပၿပီး သူတို႔ မရေတာ့ဘူး။ အထူး အခြင့္ရဆိုင္တခ်ဳိ႕ကသာ ေရာင္းတာဆိုေတာ့ ဆင္ေျခဖံုးက သူ႕ဆိုင္ကို ဟမ္းဆက္ ဝယ္႐ံုေလာက္နဲ႔ ဘာလာၾကပါ့မလဲ၊ ေငြျဖည့္ကဒ္ကလည္း တစ္ေသာင္းရင္းမွ ႏွစ္ရာပဲ ျမတ္တာ၊ ႐ႈပ္ပါတယ္၊ ေစာေစာက အင္တာနက္ဆိုင္ မန္ေနဂ်ာထံုး ႏွလံုးမူေတြးၾကည့္တယ္။ လမ္းေဘးမွာ ဘမ္းေလးခ်ၿပီး ဂ်ာနယ္ေလးေတြသာ ယူေရာင္း-တစ္ေစာင္ တစ္ရာေက်ာ္ က်န္တယ္၊ ကုန္သေလာက္ပဲ ယူေရာင္း၊ ဒါကမွ ဟုတ္တုတ္တုတ္ရယ္။
တကယ္ေတာ့ ဒီလူလတ္တန္းစား ဘာလုပ္ငန္းေလးပဲ လုပ္ခ်င္လုပ္ခ်င္ ေနရာအတြက္ကတင္ ကုန္က်စရိတ္က တနင့္တပိုးပါ။ အခုကေတာ့ အဆိုးဆံုး ပါပဲ။ ရန္ကုန္ဆင္ေျခဖံုးၿမိဳ႕နယ္ေတြရဲ႕ လမ္းမေတြေပၚ မွာကိုပဲ ေျမကြက္တစ္ကြက္ရဲ႕ ေပါက္ေစ်းဟာ သိန္း ေထာင္ခ်ီေနပါၿပီ။ ဥပမာ ေတာင္ဥကၠလာ၊ ပါရမီလမ္း မေပၚမွာ ေနာက္ဆံုးေရာင္းထြက္သြားတဲ့ေစ်းက ေပ ၂ဝx ၆ဝ ဂရန္ေျမေပၚ ႏွစ္ထပ္အိမ္ေဟာင္းေလး တစ္လံုးပဲ ပါတာ ကို သိန္း ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာတဲ့၊ ေပါက္ေစ်းအရတြက္ရင္ ေဒၚလာ ႏွစ္သိန္းရွစ္ေသာင္းေက်ာ္ေပါ့ဗ်ာ။
တစ္လ ေဒၚလာတစ္ေထာင္ အသားတင္ စုေဆာင္း ႏိုင္တဲ့သူေတာင္ ဒီပိုက္ဆံျပည့္ဖို႔ဆိုရင္ (၂၄)ႏွစ္နီးပါး စုမွ ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေတာင္ ရမွာက ေပ ၂ဝx၆ဝ ေျမကြက္ေလးရယ္ေနာ္၊ ဒီေျမကြက္ေပၚ ဘာမ်ား ႀကီး ႀကီးက်ယ္က်ယ္ လုပ္လို႔ ရမွာတဲ့လဲ။ ၿပီးေတာ့ တစ္လ ေဒၚလာတစ္ေထာင္ (က်ပ္ ၈ သိန္း ၇ ေသာင္း) စုႏိုင္ ေအာင္ ဝင္ေငြကလည္း ေကာင္းဦးမွ။ သာမန္လူေန ရပ္ကြက္ လမ္းမတန္းေလးမွာေတာင္ အဲဒီေလာက္ အဆမတန္ ေျမေစ်း ျမင့္တက္ေနပံုနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား ဆက္စခန္းသြားၾကမလဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ့္ျဖင့္ ေတြးမ ၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး။ မာခ႐ို-အီကိုေနာ္မီပညာရွင္တို႔ဘာတို႔ ၾကည့္လုပ္ၾကပါဦး။
အရင္တုန္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြဟာ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ေလာက္ကိုသာ ဝယ္ႏိုင္ဖို႔ အိပ္မက္ မမက္ရဲတာ၊ အခုေတာ့ ကိုယ့္ရပ္ကြက္ လမ္းမတန္းကိုသာ စိတ္ကူးမယဥ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေနရာက တိုးတက္မႈ ရွိလြန္းလို႔လားဆိုေတာ့ အခုထိ ပလက္ေဖာင္းေတာင္ မရွိေသးဘူး ေရစီးေရလာက မေကာင္းေတာ့ ကတၱရာ လမ္းမေဘးမွာပဲ ေရေတြရြံ႕ေတြအိုင္လို႔၊ ေလးလမ္းသြား ခင္းထားတဲ့ ကတၱရာလမ္းမွာ ကားေတြက အသြား အျပန္ တစ္ေၾကာစီပဲ သံုးႏိုင္တာမို႔ မၾကပ္သင့္ဘဲ ၾကပ္ ညပ္ေနလိုက္တာမ်ား။
အဲဒီေျမေစ်း အဆမတန္ ႀကီးလြန္းတဲ့ ကိစၥတစ္ ခ်က္တည္းနဲ႔ပဲ လူလတ္တန္းစားတို႔ရဲ႕ ေကာင္းေရာင္း ေကာင္းဝယ္ လုပ္ကိုင္စားလိုတဲ့ စိတ္ကူးေတြ အိပ္မက္ေတြ စြန္႔ဦးတီထြင္လိုစိတ္ေတြအားလံုး ျမႇဳပ္ႏွံ သၿဂႋဳဟ္ ခံေနရၾကတယ္ဆိုရင္ လြန္မယ္မထင္ပါ။
ျမန္မာ့ေျမေစ်း ျမင့္တက္ပံု ၾသခ်ေလာက္တာေတာ့ အထူးေျပာေနစရာလည္း မလိုေတာ့ပါဘူး။ အခုေနမ်ား ႏိုင္ငံျခားသား ေျမဝယ္ခြင့္ ေပးလိုက္ရင္ ေတာင္ဥကၠလာ တို႔ ေျမာက္ဒဂံုတို႔ လမ္းမတန္းေတြမွာ မန္ယူက ရြန္းနီ တို႔ ရီးရဲယ္က စီေရာ္နယ္ဒိုတို႔ ေပ ၄ဝx ၆ဝ ေတြ ရ သေလာက္ လာဝယ္ၾကမလား မသိဘူး၊ ခင္ဗ်ာ- ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ဟုတ္လား၊ ဘယ္- ဒီကမၻာေက်ာ္ ေဘာ လံုးသမားေတြေလာက္နဲ႔ အဲဒီနား ဘယ္လုိလုပ္ ကပ္ႏိုင္မွာလဲ၊ မိုက္ခ႐ိုေဆာ့ဒ္သူေဌး ဘီဂိတ္လ္တို႔ ေဖ့ဘတ္စ္ သူေဌး မိုက္ကယ္ဇူကာဘတ္စ္၊ ေလဒီဂါဂါတို႔ေလာက္မွ ရန္ကုန္ေဒါင္းေတာင္းမွာ ဝယ္ႏိုင္မွာဗ်၊
လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ေနရာ ေကာင္းေတြ ႀကိဳတင္ လက္ဝါး႐ိုက္ ရယူထားႏိုင္တဲ့ သူေတြကေတာ့ ဘီလီလ်ံနာ ဆယ္ထပ္ကြမ္းေလာက္ ျဖစ္ကုန္ၾကမလား မသိဘူး။ အဲဒီလို ေျပာျပန္ေတာ့လည္း သူတို႔ကို မနာလိုလို႔ ေျပာတာတဲ့။ ျမန္မာေတြဟာ အခ်င္းခ်င္းေကာင္းစားတာ မုဒိတာ မပြားတတ္ၾကဘူး တဲ့။
ဟုတ္ကဲ့၊ မ်က္စိႀကီး နားႀကီး ပုဂိၢဳလ္တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေဝဖန္သံုးသပ္ျပၾကပါတယ္။ သန္းေျခာက္ဆယ္ ဝန္းက်င္ေလာက္ လူဦးေရနဲ႔ ရာခိုင္ႏႈန္း ဘယ္ေလာက္မွ် မရွိတဲ့ လက္တစ္ဆုပ္စာ လူတစ္စုရဲ႕ လက္ထဲမွာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဥစၥာဓန ေျမယာ လုပ္ပိုင္ခြင့္ စတာေတြ အမ်ားစု ေရာက္ရွိေနၿပီး ေရွ႕ဆက္ၿပီးေတာ့လည္း ဒီပံုစံနဲ႔ပဲ စီးပြားေရး ယႏၲရားႀကီး လည္ပတ္ေမာင္းႏွင္ေနဦးမယ္ ဆိုရင္ျဖင့္ ရင္ေလးစရာေကာင္းတယ္ တဲ့။
အဲဒီအတိုင္းေတာ့ မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆႏၵျပဳ႐ံု တင္ျပ႐ံုမွတစ္ပါး ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူမ်ားေတြအတြက္ မေျပာနဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ တတ္တဲ့ပညာေလး ေဘးခ်ိတ္ၿပီး လမ္းေဘး ၾကက္ကင္ေရာင္းရႏိုးႏိုး၊ ဂ်ာနယ္ပဲ ေရာင္းရေကာင္းႏိုးႏိုး၊ ကံေကာင္းလို႔ ေအာင္ဘာေလ အျမင့္ဆံုးဆု သိန္းတစ္ေထာင္ငါးရာ ေပါက္ရင္ေတာင္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာလုပ္စားရမွန္း မသိေတာ့႐ိုး အမွန္ပါဗ်ာ။
Messenger News Journal Facebook မွ
0 comments:
Post a Comment