ေဆာင္းႏႇင္းၾကားက ေျမစာပင္မ်ား

တစ္ေဆာင္းသစ္ခဲ့ျပန္ေလၿပီ။ ေအးျမမႈႏႇင့္အတူ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ေဆာင္ၾကဥ္းလာမည့္ ေဆာင္းဟု ေမွ်ာ္လင့္ရပါေသာ ကာလသုိ႔၀င္ခဲ့ ၿပီျဖစ္ပါသည္။

ဒီဇင္ဘာတြင္ေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံတစ္၀န္း ေဆာင္း၏အေငြ႔အသက္၊ ေဆာင္း၏သ႐ုပ္သကန္သည္ တျဖည္းျဖည္း ပီျပင္လာသည္။ ျမန္မာျပည္၏ အေအးျမဆံုး အရပ္တစ္ခုျဖစ္ေသာ ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္းတြင္လည္း ခုိက္ခိုက္တုန္ေအာင္ခ်မ္းေသာ ကာလသို႔ ေရာက္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။အျပင္ပန္းရာသီဥတုက ေအးျမလႇပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ ရာသီဥတုႏႇင့္ ေျပာင္းျပန္အခ်ဳိးက်ေနေသာ ပူေလာင္ေနေသာ ရင္ခြင္အစံုအစံုတို႔ အေၾကာင္းကိုေတာ့ မသိက်ဳိးကြၽံ ျဖစ္ေနမိခဲ့ၾကပါသည္။


ကခ်င္ေတာင္တန္းမ်ားေပၚတြင္ ေဆာင္း၏ အရိပ္အေယာင္မ်ားျဖစ္ေသာ ျမဴႏႇင္းမ်ား လႊမ္းမိုးေနၿပီျဖစ္သည္။ ျမဴႏႇင္းမ်ားအၾကားတြင္ စိမ္းျမရိပ္ညိဳေသာ ေတာတန္းမ်ား။ အေ၀းမႇ လႇမ္းေမ်ာ္ၾကည့္လွ်င္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနသည္ဟု ျမင္ေကာင္းျမင္ရႏုိင္သည္။ သို႔ေသာ္ အေသအခ်ာၾကည့္ျမင္တတ္မည္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ခိုကိုးရာမဲ့ေသာ ဘ၀မ်ားစြာသည္ ရႇင္သန္ခြင့္အတြက္ ကူကယ္ရာ အားကိုးတႀကီး ရႇာေနၾကသည္ကုိ ေတြ႔ျမင္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

''အခု နဂိုရႇိၿပီးသား ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းေတြအျပင္ အခုရက္ပိုင္းမႇ စခန္းသစ္ေတြ ထပ္ေပၚလာတယ္။ ေတာထဲမႇာ စခန္းသစ္ေတြ ေပၚလာတာေပါ့။ စခန္းနဲ႔ လူဦးေရက မမွ်ဘူး။ တခ်ဳိ႕စခန္းေတြက ဖက္နဲ႔ပဲ တဲလုပ္ၿပီးေနရ တယ္။ တခ်ဳိ႕က အမိုးအကာမရႇိဘူး'' ဗန္းေမာ္ခ႐ုိင္အတြင္း ေတာတြင္းစခန္းမ်ားတြင္ လူမႈေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ကုိင္ေပးေနေသာ ကခ်င္တုိင္းရင္းသားတစ္ဦးက ေျပာျပခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မိုးရာသီအ၀င္ ဇြန္လကစခဲ့သည့္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။ ဗန္းေမာ္ခ႐ိုင္မႇ စခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ ျမစ္ႀကီးနား၊ ၀ိုင္းေမာ္...။

ကခ်င္ျပည္နယ္သည္ ပုံမႇန္အားျဖင့္ မိုးရာသီကာလမ်ားမႇာ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္လို မုိးရြာတတ္ေသာ ေဒသတစ္ခုျဖစ္သည္။ သည္ႏႇစ္လည္း မိုးကေစြႏုိင္အားဆဲ။ ေဒသခံတုိင္းရင္းသားတို႔သည္ မိုးေရစက္မ်ားအၾကားတြင္ပင္ အိမ္ငယ္မ်ားကုိ စြန္႔ခြာခဲ့ၾကေလသည္။ စစ္က သူတုိ႔ႏႇင့္ သိပ္အလႇမ္းမကြာေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။ ေသနတ္သံ၊ မိုင္းကြဲသံမ်ားကုိ မၾကားရသည္မႇာ ႏႇစ္အခ်ဳိ႕ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုေတာ့ ၾကားခဲ့ၾကရၿပီ။ ဘာအတြက္ေၾကာင့္ဆိုသည္ကို စိတ္၀င္စားဖုိ႔ထက္ သူတုိ႔ဘ၀အေရးကုိ လတ္တေလာ ဘယ္လိုေျဖရႇင္းရမည္ကိုသာ စဥ္းစားခဲ့ၾကရသည္။ အေျဖကား တစ္ခုတည္းသာ။ အိမ္ကိုစြန္႔ခြာဖုိ႔ဟူေသာ အေျဖကုိသာ သူတို႔ရၾကသည္။

သည္လိုႏႇင့္ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ား၊ ကေလးမ်ားအပါအ၀င္ ကခ်င္၊ ရႇမ္းဗမာတုိင္းရင္းသားမ်ား စသည့္ ေဒသခံတို႔သည္ ေအးခ်မ္းျမဲျဖစ္ခဲ့ေသာ ေက်းရြာငယ္တို႔ကို စြန္႔ခြာလာရသည္။ ကေလးတုိ႔သည္ စာသင္ဆဲျဖစ္ေသာ ေက်ာင္းမ်ားကို ခ်န္ထားခဲ့ၾကသည္။ မိဘတို႔ကေတာ့ စိုက္ပ်ဳိးဆဲေျမမ်ား၊ အပင္မ်ားကုိ စြန္႔ခြာခဲ့ၾကသည္။ သည္ေနရာကို သူတုိ႔မၾကာမီ ျပန္ေရာက္ႏုိင္မည္ဟူေသာ ယုံၾကည္မႈမ်ားကို ရင္တြင္ပိုက္လွ်က္။ သို႔ေသာ္ ယခုေတာ့ မိုးကုန္သည္မႇာၾကာခဲ့ၿပီ။ ေဆာင္းပင္၀င္ခဲ့ၿပီ။ ေကာက္ရိတ္သိမ္းသည့္ ရာသီေရာက္လွ်င္ ျပဳလုပ္ျမဲျဖစ္ေသာ ေကာက္သစ္စားပြဲတုိ႔သည္လည္း အသံတိတ္ဆိတ္ခဲ့ရၿပီ။ အိမ္အျပန္လမ္းမ်ားကလည္း ေ၀းသည္ထက္ ေ၀းခဲ့ရၿပီ။
ကခ်င္ျပည္နယ္အေၾကာင္းကို ေျပာၿပီဆိုလွ််င္ ျမစ္ႀကီးနားကုိ ေျပးျမင္တတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ တကယ္တမ္းမႇာေတာ့ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္း အမ်ားစုရႇိရာ၊ အဓိက သက္ေရာက္ခံစားရာ ေဒသသည္ ကခ်င္ျပည္နယ္၏ ေတာင္ပုိင္းမႇာရႇိ ေလသည္။ ဗန္းေမာ္၊ မုိးေမာက္ၿမိဳ႕ နယ္မ်ား၊ အဓိကအားျဖင့္ေတာ့ ဗန္းေမာ္ခ႐ိုင္အတြင္းမႇာ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းမ်ားသည္ နဂိုရႇိၿပီးသားအျပင္ အသစ္အသစ္ပင္ ေပၚေပါက္လာေနၾကဆဲ။

ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ား၊ ကက္သလစ္ အသင္းေတာ္မ်ား၊ ႏႇစ္ျခင္း အသင္းေတာ္မ်ားမႇသည္ ေဘးလြတ္ရာ တိမ္းေရႇာင္ခဲ့သူမ်ား စုေ၀းမိၾကသည့္ ေတာတြင္းတစ္ေနရာအထိ စခန္းတို႔သည္ စုျပံဳက်ပ္ညပ္ေနေပၿပီ။
ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းတို႔ကို အေျခခံအားျဖင့္ေတာ့ ေလးမ်ဳိးေလာက္ ခြဲၿပီးေျပာႏုိင္ပါသည္။ ပထမတစ္မ်ဳိးကေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚက အသင့္အတင့္ အဆင္ေျပေသာ စခန္းမ်ား။ ကုလသမဂၢအဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ ေမတၱာဖြံ႔ၿဖိဳးေရး ေဖာင္ေဒးရႇင္းႏႇင့္ ပုဂၢလိကအလႇဴရႇင္မ်ား၏ ကူညီမႈကို ေအာက္တိုဘာလက စၿပီးရရႇိခဲ့၍ အထိုက္အေလ်ာက္ အဆင္ေျပပါသည္ဟု ဆိုႏုိင္သည္။ သို႔ေပမယ့္ ႏုိ၀င္ဘာလကုန္ပုိင္းမႇာေတာ့ လူဦးေရက ႐ုတ္တရက္ ထိုးတက္လာသည္။ တိုးပြားလာေသာ လူဦးေရကုိ အလ်င္မီ ေအာင္ခ်က္ေကြၽးဖို႔ပင္ ခက္ခဲလာၿပီ။ ''အလႇဴရႇင္တစ္ေယာက္က လႇဴတဲ့ၾကက္သုံးေကာင္ကုိ ဘူးသီးနဲ႔ ေရာၿပီး လူ ၄၂၆ ေယာက္အတြက္ ညေနစာေကြၽးရတာ မ်ဳိးေတာင္ ရႇိပါတယ္'' ဗန္းေမာ္ေဒသခံက ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းက ျမင္ကြင္းကုိ ေျပာျပသည္။ ၿမိဳ႕ေပၚစခန္းတုိ႔သည္ ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕နယ္၊ မိုးေမာက္ၿမိဳ႕နယ္၊ ေရႊကူၿမိဳ႕နယ္တို႔တြင္ ရႇိေနသည္။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ အသိမိတ္ေဆြမ်ား အိမ္မႇာ ခုိကိုးေနထိုင္ၾကလ်က္။

ဒုတိယ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္း အမ်ဳိးအစားကေတာ့ ေတာတြင္းႏႇင့္ ေက်းရြာမ်ားတြင္ ခိုလႈံေနေသာ အမ်ဳိးအစားျဖစ္သည္။ မန္စီၿမိဳ႕နယ္မႇာ လြယ္က်ယ္စခန္း၊ နမ္ဖူစခန္း၊ ငါေနာင္ပါစခန္းတုိ႔ ရႇိေနသည္။ ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕နယ္အတြင္း တြင္လည္း ရႇိသည္။ ေရႊကူၿမိဳ႕နယ္မႇာ ခေပါင္း ေတာတြင္းစခန္း၊ မိုးေမာက္ၿမိဳ႕နယ္မႇာ က်ခိုင္ရြာစခန္းတို႔ ရႇိၾကသည္။ ေတာတြင္းႏႇင့္ ေက်းရြာမ်ားက စခန္းမ်ားသို႔ ေနထိုင္စရာႏႇင့္ စားေသာက္စရာမ်ားအတြက္ အသင္းေတာ္ မ်ားက ကနဦးတြင္ ပ့ံပိုးႏုိင္ခဲ့ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ႏုိ၀င္ဘာလတြင္မူ ပံ့ပုိးရန္ ခက္ခဲလာၿပီ။ လူဦးေရက ထိုးတက္လာသည္။ ရာသီဥတုကလည္း ဆိုးလာသည္။ က်န္းမာေရးအရလည္း စိုးရိမ္ဖြယ္။

''ေတာထဲမႇာ မုိးရာသီ တုန္းက မွ်စ္ေတြရႏိုင္ေသးေတာ့ မွ်စ္နဲ႔ဆန္ကုိ ေရာခ်က္စားရတယ္။ ဟင္းခ်က္စားတယ္။ အခုေတာ့ မွ်စ္ရာသီလည္းကုန္ၿပီဆိုေတာ့ ေတာငႇက္ေပ်ာက အူအႏုကုိေတာင္ ခ်က္စားေနရတယ္။ စခန္းေတြမႇာ အမိုးအကာ မရႇိဘူး။ အ၀တ္အထည္လည္း လိုေနပါတယ္'' ေတာတြင္းစခန္းမ်ားသို႔ ေရာက္ရႇိခဲ့သူ ေဒသခံတစ္ဦးက ဆိုခဲ့သည္။

ႏုိ၀င္ဘာလ ေနာက္ဆုံးပတ္မႇာေတာ့ တတိယအမ်ဳိးအစားဟုဆိုရမည့္ စခန္းသစ္မ်ား ႐ုတ္တရက္ ေပၚေပါက္လာပါသည္။ တ႐ုတ္နယ္စပ္ႏႇင့္နီးေသာ ေက်းရြာမ်ားရႇိ အသင္းေတာ္မ်ား၏ ဘုရားေက်ာင္းမ်ားႏႇင့္ ပတ္၀န္းက်င္ တြင္ လာေရာက္ခိုလႈံၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ စား စရာမရႇိ၊ ေနထိုင္စရာမ်ား အတည္တက် မရႇိေသး။ စခန္းမ်ားအနက္ အဆိုးရြားဆုံးဟုဆိုရမည္ပင္။ မန္စီၿမိဳ႕နယ္ မန္၀ိန္းႀကီးစခန္း၊ အင္ဘာပါစခန္း၊ လနပါစခန္းတို႔တြင္ ႏုိ၀င္ဘာလ ၃၀ ရက္ေန႔မႇာပင္ လူဦးေရ က ၄၀၀၀ ၀န္းက်င္ ရႇိေနသည္။ ေနာက္ဆုံးအမ်ဳိးအစားျဖစ္ေသာ စခန္းမ်ားသည္ ကက္သလစ္ အသင္းေတာ္တည္ရႇိရာ ေက်းရြာမ်ားႏႇင့္ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္တြင္ စုစည္းေနခဲ့ေသာ စခန္းမ်ားျဖစ္သည္။ မန္စီၿမိဳ႕နယ္ နမ့္လင္းပါစခန္းႏႇင့္ မိုးေမာက္ၿမိဳ႕နယ္က ပရံခူးဒုံစခန္းတုိ႔ ျဖစ္သည္။ သို႔ေပမယ့္ တိုက္ပြဲမ်ားက ဆက္လာသည္ျဖစ္၍ စခန္းကို စြန္႔ခြာၾကရျပန္သည္။ နမ့္လင္းပါမႇတခ်ဳိ႕ ဗန္းေမာ္စခန္း ေရာက္လာသည္။ ပရံခူးဒုံစခန္းကအခ်ဳိ႕ လြယ္က်ယ္စခန္းေရာက္သြားၾကသည္။ မေျပးႏုိင္ေသာ သက္ႀကီးရြယ္အိုမ်ား၊ ကေလးမိခင္မ်ားကေတာ့ ေတာတြင္းမႇာ က်န္ေနၾကဆဲ။ လမ္းမသိ၍ကား မဟုတ္။ သိလ်က္ႏႇင့္ လမ္းေပ်ာက္ေနၾကျခင္း။

''အခု ဒီစခန္းေလးမ်ဳိးလုံးမႇာ မေရာက္တာက ဘယ္လိုလူမ်ဳိးလဲဆိုေတာ့ အဘြားႀကီးေတြ မေရာက္လာဘူး။ အဘိုးႀကီးေတြ မေရာက္လာဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီစခန္းကေနၿပီးေတာ့ လမ္းမႀကီးေရာက္ေအာင္ လာႏုိင္တာ ဆိုင္ကယ္ ကယ္ရီတစ္မ်ဳိးပဲရႇိတယ္။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီဆိုင္ကယ္ကယ္ရီမႇာမႇ ပင္မလမ္းေတြကေန သြားလို႔မရဘူး။ မိုင္းေထာင္လို႔။ ေမႇာင္ခိုလမ္း၊ သစ္ေတြ ဘာေတြတင္တဲ့ လမ္းကေနပဲ သြားရတယ္။ အနည္းဆုံး ဆိုင္ကယ္မႇာ မထိုင္ႏုိင္တဲ့သူေတြက က်န္ခဲ့တယ္ေပါ့။ ေရာက္လာတဲ့သူေတြကလည္း မိသားစု တကြဲေတြေပါ့။ ညတိုက္ပြဲျဖစ္ လုိ႔ ေျပးတဲ့အခါက်ေတာ့ အေဖနဲ႔သား ဘယ္ေရာက္ေနမႇန္းမသိ။ အဘြားနဲ႔ေျမး တစ္ေယာက္ ဘယ္ေရာက္ေန မႇန္းမသိ။ အေမနဲ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ ဘယ္ေရာက္ေနမႇန္းမသိ ျဖစ္ၾကတယ္''ဟု ေဒသခံတိုင္းရင္းသားတစ္ဦးက ေျပာျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ယခုေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚက စခန္းမ်ားမႇာလည္း စားစရာ၊ ေနစရာ အခက္အခဲရႇိလာၿပီ။ ေတာတြင္းစခန္းမ်ားမႇာေတာ့ ဆိုဖြယ္ရာမရႇိၿပီ။ ခိုက္ခုိက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းျမဲျဖစ္ေသာ ေဆာင္းရာသီမႇာ ေတာထဲေနသူတို႔သည္ အမိုးအကာမရႇိေသာ၊ အခင္းတစ္ခုမွ် ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ခင္း ထားရေသာေနရာတို႔တြင္ ညမ်ားစြာ ကုန္လြန္ျဖတ္သန္းလာရသည္။ ဖက္ႏႇင့္ မုိးကာထားေသာ တဲမ်ားလည္း မရႇား။ မ်ားစြာေသာ ျခင္မ်ားကလည္း ၀ိုင္း၀န္းႏႇိပ္စက္တတ္ေသးသည္။ မက်န္းမမာ ျဖစ္ၿပီဆုိပါစုိ႔။ ကုသရန္ ေဆးမရႇိ။ရႇိလွ်င္လည္း မလံုေလာက္။
ငႇက္ေပ်ာက အူအႏုကုိေတာင္ ခ်က္စားေနရတယ္။
စခန္းေတြမႇာ အမိုးအကာမရႇိဘူး အ၀တ္အထည္လည္း လိုေနပါတယ္ . .
ငႇက္ေပ်ာက အူအႏုကုိေတာင္ ခ်က္စားေနရတယ္။ စခန္းေတြမႇာ အမိုးအကာမရႇိဘူး အ၀တ္အထည္လည္း လိုေနပါတယ္ . .

ကေလးမ်ားကေတာ့ ေရာက္သည့္ေနရာတြင္ စာသင္ႏုိင္ခြင့္ရၾကေသးသည္။ လူမႈေရးကူညီသူမ်ားက စီစဥ္ေပးထားသည္။ ေရာက္သည့္ေနရာတြင္ စာသင္ေပးၾကသည္။ အစားအစာအတြက္ကေတာ့ ပဲျပဳတ္ ဟင္းတစ္ခြက္ ကုိပဲ ကေလးငယ္မ်ားစြာ ၀ိုင္း၀န္းစားေနၾကရသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထမင္းရႇိေနလွ်င္ပဲ ေက်းဇူးတင္စရာျဖစ္ရသည္။ ယခုအထိေတာ့ စခန္းမ်ားစြာသည္ ဧရာ၀တီျမစ္၏ အေရႇ႕ဘက္ကမ္းမႇ တစ္ဖက္တ႐ုတ္နယ္စပ္အထိ ၀န္းက်င္တစ္ေလွ်ာက္တြင္ တည္ရႇိေနသည္။ နယ္စပ္ႏႇင့္ေတာတြင္းက စခန္းမ်ားဆီ ကယ္ဆယ္ေရးသြား မည္ဆိုပါစုိ႔။ မူဆယ္ဘက္မႇ ျဖတ္၀င္ကာ တ႐ုတ္ဘက္က ကူးလွ်င္ေတာ့ ကူးႏုိင္သည္။ တျခားလမ္းကေတာ့သြား၍ အဆင္မေျပႏုိင္။ သြားႏိုင္သည္ပဲ ဆိုဦး၊ လူမႈေရးလုပ္ၾကသူတို႔တြင္ ရန္ပုံေငြ မရႇိၾကေတာ့ေပ။ အမ်ားစုက မူလရႇိေသာပမာဏကုိ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ၿပီ။ ဒီဇင္ဘာကုန္လွ်င္ အကူအညီေပးႏုိင္ဖြယ္ရာ မရႇိၾကေတာ့ေပ။

ယခင္ကေတာ့ အၿငိမ္းစား၀န္ထမ္းမ်ား၊ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ား ေနထိုင္ခဲ့ၾကေသာ ၿမိဳ႕နယ္ေလးမ်ား။ ပညာတတ္လူငယ္တို႔သည္ စီးပြားေရးမဖြံ႕ၿဖိဳးေသာ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးမ်ားကို စြန့္ခြာသြားခဲ့ၾကသည္။ ေဒသတြင္းတြင္ စိုက္ပ်ဳိးေရးသည္ အဓိကလုပ္ငန္း။ ယခုေတာ့ စိုက္ပ်ဳိးခဲ့ ေသာလယ္ယာေျမမ်ားကိုပင္ စြန္႔ခြာခဲ့ၾကရသည္။ လာမည့္ႏႇစ္တြင္ စား နပ္ရိကၡာသည္ မေလာက္ငမည့္ဘက္ တြင္ အေလးသာေနသည္။

ေဆာင္း၏ အေငြ႕အသက္မ်ားကေတာ့ ကခ်င္ေတာင္တန္းမ်ားအၾကား လႊမ္းျခံဳေနဆဲ။ ေအးျမျခင္းသည္ ထိုေဒသက ေဒသခံမ်ားအတြက္ေတာ့ လက္ေဆာင္ေကာင္း မမည္ပါေပ။ ေႏြးေထြးျခင္းကိုေပးေသာ အမိုးအကာမ်ား မရႇိ၊ အ၀တ္အထည္ မရႇိ။ ျပင္ပက ေလကတုိက္ခတ္ႏုိင္ အားဆဲ။ ေမႇာင္ေနသည္ျဖစ္ေသာ ထိုျပင္ပကုိပင္ အကူအညီမဲ့ေသာ မ်က္၀န္းအစုံမ်ားစြာက ေငးေမာေနရသည္။ သူတို႔စြန္႔ခြာခဲ့ရေသာ ရြာေလးမ်ားသည္ သစ္ပင္ရိပ္ မ်ား ၀န္းရံေသာ ရြာကေလးမ်ားျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ ေတာင္မ်ားအၾကားမႇာ။ လယ္ယာေျမမ်ားက ေကာက္ႏႇံမ်ားသီးမႇည့္လာလွ်င္ ဒါသည္ပင္ သူတို႔၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈျဖစ္သည္။ ရြာမ်ားတြင္ ေခတ္၏ အဆင္တန္ဆာမရႇိ။ အီလက္ထေရာ နစ္ဇိမ္ခံပစၥည္းမ်ား မရႇိသေလာက္ပင္။ လွ်ပ္စစ္မီးလည္း မရႇိ။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ေနေပ်ာ္ခဲ့သည္။ အပူအပင္ကင္းေသာ၊ ေရာင့္ရဲေသာဘ၀မ်ား။ အိမ္ငယ္ေလးမ်ားက ေနေပ်ာ္ခဲ့ေသာအရိပ္မ်ား။ ယခုေတာ့ သူတို႔ ဘယ္အခ်ိန္ အိမ္ျပန္ႏိုင္မည္ကို ဘယ္သူမွ် မသိႏုိင္ေသး။ လာမည့္ ခရစၥမတ္ႏႇင့္ ႏႇစ္သစ္ကူးသည္ သူတို႔ႏႇစ္မ်ားစြာ သီဆိုခဲ့ေသာ ေတးသီခ်င္းမ်ားထဲကလို ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ျဖစ္မည္လား သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္လည္း မသိႏိုင္ေသးပါေပ။

ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမမႈ၏ အရိပ္အေယာင္အခ်ဳိ႕ ေဆာင္းႏႇင္းတို႔ႏႇင့္အတူ သက္ဆင္းလာခ်ိန္မႇာ ေျမစာပင္မ်ား အေၾကာင္းကိုေတာ့ မေမ့မေလ်ာ့ဖုိ႔ေမွ်ာ္လင့္ေနမိပါသည္။

Written by ျဖဴႏု၊ ေဇ၀င္းေနာင္

Posted in: ေဆာင္းပါး